Izložba radova Ivana Šuletića u Galeriji Rima

Svečanim otvaranjem izložbe radova Ivana Šuletića, pod nazivom Cityscape: Sequel, večeras od 19 časova, Galerija Rima nastavlja izložbeni program koji je u prvom delu posvećen mladim i afirmisanim umetnicima, nosiocima savremene likovne scene u Srbiji.

Ivan Šuletić se u svojim radovima, služeći se tradicionalnim medijima (slikama i crtežima), suprotstavlja ubrzanosti koja je postala imperativ današnjice. Ispitujući reprezentacijska svojstva slikarstva, Ivan u svojim delima polazi od pejzaža. Međutim, nije reč ni o kakvim vedutama, prepoznatljivim predstavama gradova, već o jednom generički urbanom pejzažu, nastalom multipliciranjem jedne određene matrice zasnovane na detalju, isečku, koji umetnik preuzima sa slučajno odabranih digitalnih fotografija gradova nepoznatih autora, uglavnom pronađenih na internetu, izbegavajući svaki sentimentalni odnos prema tom izabranom predelu. Umetnik bira detalje koji ni na koji način ne upućuju na svoje mesto i ne otkrivaju pojedinačne predele, već su to nosioci univerzalnih urbanističkih slika i nemaju dokumentarnu vrednost. Dakle, autora ne interesuje pejzaž kao žanr, već kao sredstvo kojim se prelazi put od pojedinačnog kao opštem. Na Ivanovim radovima nema ljudi, figura, sаmо beskonačno ponavljanjе arhitektonskih objekata kao simbola urbanih sredina, što donekle izaziva ambivalentan osećaj kod posmatrača. Na neki način, autor recipijentu pruža mogućnost identifikacije sa istim, ali se u posmatraču javlja i otpor prema unedogled umnoženim objektima. Ipak, kroz svoje radove, Ivan Šuletić ispituje i odnos čoveka prema svom okruženju i način na koji se pojam pejzaža percipira danas, kada različiti vidovi medija i tehnologija utiču na stvaranje naše ideje o pejzažu i njegovom fenomenu. Autorka teksta u katalogu, Ana Bogdanović, navodi: „Istraživanje pejzaža u radovima Ivana Šuletića komentariše i ovu funkciju pejzaža: njegovo interesovanje za postupke prevođenja prizora prirode u kulturološki oblikovane obrasce koji generišu slike upućuje na pejzaž kao konstitutivni deo procesa pozicioniranja i pronalaženja čoveka unutar sveta u kome živi i koji oblikuje, čiju sliku proizvodi kao rezultat konstantnih intervencija u prirodi“. Važno je istaći i da umetnik ne bira slučajno monumentalne razmere slika, omogućavajući posmatraču, da i na tom nivou uspostavi direktnu relaciju sopstvene dimenzije, sa dimenzijama slika, a interesuje ga takođe i uspostavljanje korelacije ovako izvedenih radova sa područjem dizajna.