Multimedijalna postavka "Upotrebi neupotrebljivo, produži život" u Kući Đure Jakšića

Otvaranje multimedijalne postavke pod nazivom "Upotrebi neupotrebljivo, produži život" Milovana Lukovića biće upriličeno sutra od 19 časova u Kući Đure Jakšića.

Opus Milovana Lukovića, izuzetno je bogat i raznorodan. Sve čega se dotakne, snagom neiscrpne mašte i inventivnosti, Luković pretvara u umetničko delo. Osim što slika, pravi reljefne kompozicije i figure od drveta, kostiju, smole, urezuje likove u kamenu, od crepa pravi baštenske konstrukcije , izrađuje makete; bavi se proučavanjem istorije Kragujevca i okoline, hidro i geološke strukture tla na kome je naselje nastalo i mnogim drugim karakteristikama, koje čine njegovu posebnost u kulturnom, antropološkom, sociološkom smislu, kao i u pogledu botanike i zoologije, o čemu je razvio čitave studije. Odbačenim, refuz komadima drveta, uz minimalne intervencije, da ne naruši savršene izume prirode i estetiku Tvorca, Luković  daje novi život, pretvarajući ih u umetničke objekte, koji svojim brojem prete da zatrpaju i najmanji delić njegovog stvaralačkog prostora. Tek sa par urezanih linija na grubim neobrađenim komadima robustne strukture, rešava efektne dvodimenzionalne površine, uvodeći u umetničku praksu novi tip crteža- slike, koji ima svoj lik i naličje. Umetnički predmeti od kostiju životinja, koje ostaju posle obroka, pokreću pitanje odnosa čoveka i okruženja, umetnosti i života. Redefinisati i uvesti u novi ciklus trajanja ostatke materijalnog, promeniti ugao gledanja i iskoračiti iz okvira očekivanog, reinterpretirati, svrha je Lukovićeve umetnosti. Sva u asocijacijama, nagoveštajima, potezima, svedenim, pojednostavljenim formama koje prepoznajemo kao izraz iskustvenog, ali i kroz simboliku nesvesnog, poznatog, a zaboravljenog, ona balansira na granici figurativnog. Kako u pogledu izbora materijala, njegovog porekla i načina obrade, kako bi se obezbedila trajnost formi, čija je krhkost prirodom predodređena, figure od kostiju, nose još niz specifičnosti, dok kroz zoomorfne senzacije, artikulišu moć transformacije i preobražaja. Bilo da se radi o slikarskom postupku ili skulptorskim zahvatima,  faktor namere nikako nije deo stvaralačkog procesa Milovana Lukovića. Jednostavno rečeno, tamo gde se zaustavi pogled, tu kreće akcija, što ruka odbaci, to misao u letu hvata, kao novu mogućnost, novi izazov.      Introspektivan, povučen, predan umetnosti, radoznao, uvek otvoren za preispitivanje sopstvenog i stvaralaštva drugih, beskrajno kritičan Milovan Luković, jedinstvena je figura domaće likovne scene, koja se svojom originalnošću, svestranošću, raznolikošću interesovanja i interpretacija, približila  profilu renesansnog predatora. 

Izvod iz kritike Maje Stanković, istoričara umetnosti