Radio uživo
Pčelarstvo u Šumadiji ima dugu tradiciju. Iz dokumenata doznajemo da se u Šumadiji pčelarilo još u srednjem veku. Pčelarstvo je bilo važna privredna grana na ovim prostorima. Međutim, sečenje šuma, razaranje pašnjaka i cvetnih livada i pojava šećera bili su važni uzroci da ova privredna grana počne stagnirati.
Sve do 1881. godine pčelarilo se u Kragujevcu i njegovoj okolini na primitivan način, vrškarama. Te godine Ljuba Janković, računovođa u Vojno-tehničkom zavodu, počeo je da se bavi pčelarenjem isključivo đerzonkama (košnicama sa pokretnim saćem). Njemu se ubrzo, uvidevši prednosti ovog načina pčelarenja, priključila grupa učitelja i sveštenika, koji su se od ranije bavili ovim zanimanjem.
Tekst, uz saglasnost autora, preuzet iz knjige "Stari Kragujevac" Boriše Radovanovića.
Tako je grupa kragujevačkih pčelara prihvatila nov način pčelarenja, koji je počela popularisati, tako da je u gradu i okolini krajem XIX veka ovaj način bio odomaćen.
To je dovelo do osnivanja Pčelarsko-voćarske zadruge u Kragujevcu 1899. godine. Osnovni cilj ove zadruge bilo je unapređenje pčelarstva i voćarstva u gradu i njegovoj okolini. Upis članova izvršen je na prvom skupu ove zadruge, održanom 1901. godine na kome su primani i prilozi za pčelarsku akciju. Sakupljeno je 26 dinara priloga i upisan veliki broj članova. Od te godine pčelarstvo u Kragujevcu poprima organizovan karakter, a košnice sa pokretnim saćem su potpuno preovladale.
Osnovna karakteristika pčelarstva u periodu između dva rata bila je slaba razvijenost. Pčelarilo se isključivo radi zadovoljenja sopstvenih potreba. Najviše medonosne paše bilo je u okolini Kragujevca (Adžine livade, Grošnica, Erdeč), gde su uslovi za košnice bili veoma povoljni.
